راهنمای سبک (Style Guides)، به‌عنوان نمونه اولیه دیزاین‌سیستم‌ها محسوب می‌شد. این راهنما شیوه‌نامه‌ای برای استفاده از المان‌های بصری مانند رنگ‌ها، تایپوگرافی، لوگو و ... است. با این حال تنها به سازگاری هویت بصری کمک می‌کند.

چارچوب‌های Bootstrap و Foundation معرفی شدند و المان‌های رابط کاربری از پیش آماده‌ای را ارائه می‌دادند. جدای از این‌که به استانداردسازی المان‌های وب کمک می‌کردند، امکان تغییر و مقیاس‌پذیری برای طراحی‌های مختلف را نداشتند.

مفهوم طراحی اتمی (Atomic Design) توسط آقای Brad Frost مطرح شد و هدف آن تقسیم المان‌ها به مؤلفه‌های کوچکتر (اتم‌ها، مولکول‌ها، ارگانیسم‌ها و ...) به‌منظور افزایش مقیاس‌پذیری و داشتن رویکردی نظام‌مند در طراحی بود.

شرکت گوگل Material Design را با هدف ایجاد سیستمی با رابط کاربری سازگار و واکنش‌گرا در تمامی پلتفرم‌ها معرفی کرد. این چارچوب شامل راهنما و مؤلفه‌هایی برای تجربه کاربری یکسان بودند.

شرکت‌هایی مانند Airbnb، IBM و Salesforce به‌دنبال ایجاد سیستم‌های زبان طراحی جامعی افتاند که علاوه بر المان‌های بصری، الگوها، شیوه‌نامه‌ها، مؤلفه‌های کدنویسی‌شده و اصول مشخصی برای تجربه کاربری سازگار را ارائه دهند. علاوه بر این، معماری مبتنی بر مؤلفه با توسعه React، Vue و Angular، توجه بسیاری را به معماری مؤلفه‌ای جلب شد. بدین‌صورت، دیزاین‌سیستم‌ها با هدف ارائه مؤلفه‌های قابل‌استفاده‌مجدد و وفق‌پذیر و در راستای افزایش یکپارچگی با فضای توسعه ایجاد شدند.

دیزاین‌سیستم‌ها با اولویت قراردادن نیاز کاربران مختلف بر طراحی فراگیر و افزایش دسترسی‌پذیری تاکید کردند.

از سال ۲۰۲۰ به بعد، دیزاین‌سیستم‌ها به عرصه طراحی محصول ورود پیدا کردند و علاوه بر المان‌های رابط کاربری، در رابط‌های صدا، AR/VR و فناوری‌های نوظهور دیگری مورد استفاده واقع شدند. علاوه بر این با پیدایش ابزاری‌های متداول مانند Figma ،Adobe XD و Storybook، طراحی، مدیریت، نگهداری و توزیع دیزاین‌سیستم‌ها امکان‌پذیر شد. در این مسیر، دیزاین‌سیستم‌ها به‌عنوان بخش جدایی‌ناپذیر فرآیند طراحی تا توسعه شناخته شده‌اند تا سازگاری، بهره‌وری و تجربه کاربری بهتری برای محصولات و سرویس‌های دیجیتال فراهم کنند.